قبلا در از حرف تا واقعیت از گذشته و آینده گفتیم و این که آیا آینده هم مثل گذشته خواهد بود...

اما از در و دیوار، زنده و مرده و ... حرف های قشنگ قشنگ بسیار می شنویم. چه عناوین قشنگ و پر زرق و برقی، دهن پر کن و رو کم کن. نمونه هایش: عدالت، رفاه اجتماعی، حقوق بشر و ...
گذشتگان ما این همه حرف های خوب خوب زدند، چرا عملی نشد؟ معاصرمان ما هم چنین هستند. آخر کی حرف های قشنگ می خواهد واقعیت پیدا کند؟

اگر نمی خواهد محقق شود چرا این همه تکرار می کنیم؟ چون احساس خوبی به ما دست میدهد و با گفتنش حس رضایت و امیدواری پیدا می کنیم؟

شاید. شاید همین حس امیدواری و شور و شوقی که ایجاد می کند، چواب سوال باشد. بالاخره هر چه نباشد انسان به امید زنده است و به شور و شوق و نشاط.

شما جواب بهتری برای این سوال دارید؟