سرشار از امید با وجود همه ی مشکلات

حس جالبیه که با وجود این همه مشکل و مسئله و آینده ی مبهم اما قلبم سرشار از امیده و آماده ی دست و پنجه نرم کردن با چالش های پیش رو ان شا الله...

با فرض پی گیری جدی مسائل اقتصادی، روند تدریجی و زمان بری است

با فرض پی گیری جدی مسائل اقتصادی، روند تدریجی و زمان بری است. مسائل یک روزه ایجاد نمی شوند که یک روزه هم حل شوند و به طور طبیعی با پی گیری مجدانه، طول می کشد...

مگر این که افرادی خالصانه خود را وقف کنند و نیل مجددا شکافته شود

ترس و اثرات روانی آن

ترس و اثرات روانی آن به نقل از رهبر انقلاب:

«در شرایط مرعوب شدن، ترسیدن، مضطرب شدن، متلاطم شــدن، حتی باورهای قطعی انســان هم از یاد می رود. انسان مرعوب،اینطور است. جبن، هم عقل را از کار میاندازد، هم عزم را. انسان مرعوب و جبان، نه درســت میتواند فکر کند، نه درســت میتواند عزم و اراده خودش را به کار بیندازد؛ دائم یک قدم به جلــو برمیدارد و یک قدم به عقب»

از آن جا که در مطالب روان شناختی هم این را مطالعه کرده بودم، خوش داشتم که به اشتراک بگذارم...

مهم ترین و اساسی ترین نیاز امروز ما

در ادامه ی نوشته ی قبل باید بگم، مهم ترین و اساسی ترین نیاز امروز ما، امید و انگیزه و رفع مسائل مالی در وهله ی اول است. یعنی انگیزه دادن به قلب های خسته و پر درد، هم دردی کردن با این قلب ها و گرمی بخشیدن به قلب ها در این زمستان سرد و تاریک که هزاران عامل دست به دست هم داده اند تا امروز پدر و پسر و زن و شوهر نزدیک هم باشند اما از هم دور باشند و قلب های سرد و سیاه و تاریکی داشته باشند.

آموزش ها و قانون ها و محدودیت ها و تعزیرات و ... تا زمانی که ثبات روانی بر قرار نباشد، نتیجه نخواهند داد. انسان مجبور است نیاز هایش را رفع کند و نمی تواند آن را بی پاسخ رها کند و حالا هزاران قانون مجازات هم وضع کن...

بنابراین چیزی که بسیار لازم و ضروری و حیاتی است، احیای روابط از بین رفته ی انسان ها و پیوند دادن قلب ها با یکدیگر و کار و ابتکار برای خروج از باتلاق نیاز های اولیه است تا آن گاه زمینه ی فکر کردن به گام های بعدی و برداشتن گام های بعدی مهیا شود.

ساده ترین و اولی ترین نیاز ها، تامین نمی شوند...

نوشته های شما در وبلاگ هایتان، این تصور را برای من ایجاد می کند که ساده ترین و اولیه ترین نیاز ها کف زمین مانده اند و تامین نشده اند. آن چه که بیش از همه عیان است، مشکلات معیشتی و سختی گذران زندگی است. شاید به شخصه با خیلی از تنگنا ها و کمبود ها سازگارم و دم نمی زنم اما نمی توان انتظار داشت، همه با این شرایط زندگی کنند و با آن کنار بیایند.

شاید آنچه بیش از همه اثر گذار است، تلقین اجتماعی است که بار مشکلات را سنگین تر و احساس خستگی و ناامیدی و درد را بیش تر و پر رنگ تر کرده است، به گونه ای که حتی کسانی که با مشکلات معیشتی هم رو به رو نیستند، احساس تاریکی و ناامیدی و بن بست کنند و نشاط و شادابی شخصی نداشته باشند.
حقیقتا خودم هم حال و حصله باز کردن علمی بحث رو ندارم و فقط به طور خلاصه می گم که احساس وجود یک چیز بسیار مهم تر از وجود خود آن است.

به قول آن مجری صدا و سیما، احساسی که ما از فساد می کنیم، بیش تر از خود فساد است... مهم تر از وجود پدر، احساس وجود پدر و احساس پدر داشتن است. مهم تر از وجود خدا، احساس حضور خداست و قص علی هذا.

خلاصه کلام این که پیش نیاز رشد فرهنگی، ثبات است، ثبات روانی یا همان امنیت روانی، همان طور که لازمه ی رشد صنعتی و فیزیکی، ثبات امنیتی و امنیت جانی است و کشوری که در حال جنگ است، چگونه از او انتظار رشد باید داشت؟

کم کم وارد فاز طراحی الگوی عملی میشم

بعد از چند سال مشاهده و مطالعه و تفکر مستمر و بدور از شعار ها و هیاهوی بوق های تبلیغاتی، کم کم با مشخص شدن بسیاری از تکه های پازل، وارد فاز طراحی الگوی عملی و عملیاتی برای مقابله با چالش های اساسی میشم...

از اون جا که ممکنه مبهم باشه این نوشته ها، صرفا می تونم بگم مربوط هست به آن دغدغه و دردی که از شما تک تک دوستان خواهش داشتم که به مسائل به عنوان مسئله و مشکل زندگی شخصی تون، فکر کنید و بی تفاوت نباشید.

حل مسئله و مسائل جامعه با منتظر نشستن و دست روی دست گذاشتن به امید هر چیزی غیر خودتان، بی نتیجه است. حتی به امید مسئولان که شاید تنها عنوانی که نمی توان روی آن ها گذاشت، همین عنوان «مسئول» است.

شما هم علیه مسائل و مشکلات با فکر به پا خیزید و تلاش کنید گامی برای بهبود زندگی خودتون و اطرافیان و جامعه و بشریت بردارید. کم ترین سودش برای شخص شماست...

آمده بودند مسئله حل کنند نه این که در مسئله حل شوند

حسین یکتا: «#شهدا نیامده بودند که بمانند، به دنبال منصب نبودند، آمده بودند مسئله حل کنند نه این که در مسئله حل شوند.» امروز ما مسئله زیاد داریم، کسانی که اهل حل مسئله هستند بسم الله...

پیش رفت اقتصادی و لزوم مرخصی اجباری جناح های سیاسی

خوشحالم یکی بالاخره حرف دل ما رو زد...

محسن رضایی:

انقلاب اسلامی با تحولی سیاسی ‌شروع شد، ولی‌ از گسترش این تحول به عرصه اقتصاد باز ماند. مدتهاست نظام تصمیم گرفته است که زندگی مردم و آهنگ پیشرفت کشور را متحول کند، ولی چون به دولت‌ها تکیه شده و آنها نتوانسته‌اند مثل دهه‌اول، در ها را باز و مردم را در اقتصاد دخیل کنند، تحولی در تولید، درآمد و اشتغال ایجاد نشده است .اغلب دولت‌ها تا کنون جناحی و سیاسی بوده‌اند، در حالی که انقلاب‌اقتصادی، انقلابی مردمی و جناح‌گرایی سد راه آن است. جناح‌های سیاسی اگر دست کم یک‌دهه به مرخصی بروند، زندگی اقتصادی مردم، رونق و پیشرفت کشور سرعت می‌گیرد.

عدالت و مطالبه ی عدالت/ نقل قولی از علی علیزاده

علی علیزاده در ایستاگرام خود نوشت:

در شرایطی که زورگویان آمریکایی دوباره اقتصاد ایران را فلج کرده‌اند و هزاران کارخانه نیمه تعطیل شده و هزاران کارگر ماهها بدون حقوق و گرسنه مانده‌اند، آقایان نزدیک به پنج هزار خودروی لوکس وارد کردند تا نزدیک به پنج هزار فاسد و غارتگر اقتصادی و آقازاده‌هایشان جای زندان رفتن در خیابانهای شمال شهر دور بزنند و خودنمایی کنند. دیروز ناصر سراج رئیس سازمان بازرسی کل کشور برای توجیه این فاجعه گفته واردات با آگاهی مسئولان انجام نشده بلکه عده‌ای سایت وزارت صنعت و معدن و تجارت را هک کرده و پنج هزار ماشین را ثبت نام و وارد کرده‌اند. آقای سراج و امثال ایشان مردم را ابله فرض کرده‌اند. ولی مردم میدانند آنچه براستی هک شده، سایت فلان وزارتخانه نیست. بلکه خود انقلاب اسلامی است که توسط غارتگران وبوروکراتهای توجیه گرشان هک شده. انقلابی عدالتخواه که کاخهای پهلوی و اطرافیانشان را مصادره کرد و به مستضعفان داد و فقر و بیسوادی و مرگ زودهنگام کودکان را در روستاها و مناطق محروم در همان دهه شصت با بودجه اندک ریشه کن کرد و نگذاشت در بدترین روزهای سالهای جنگ یک نفر از گرسنگی در این کشور بمیرد و کوخ نشینان را در صدر نشاند و ارباب حکومت کرد تا احساس کرامت کنند نه حقارت. انقلابی که هرگز فکر نمیکرد در کمتر از چهل سال چند ده هزار فامیل جای «هزارفامیل پهلوی» را بگیرند و تمام منابع ایران را به تصاحب خود دراورند. حرف ساده است. اگر قرار به مقاومت دوباره مقابل سلطه جهانی و قلدری آمریکا و سعودی و اسراییل است، همه باید یکسان هزینه این مقاومت را بدهیم. نه اینکه فقیران و‌کارگران و معلمان و پرستاران و‌کارفروشان با کوچک شدن سفره شان هزینه بدهند و مدافعان حرم با جان و جوانی و بدنهایشان هزینه بدهند و عده‌ای دیگر این هزینه ها را با جیبهایشان واریز کنند و سفره شان را هرروز رنگین تر کنند. حرف ساده است. مقاومت در عرصه جهانی بدون عدالت در داخل ممکن نیست.

نقل این قول، به معنای تائید کامل آن نیست، و تلاشی است برای حرکت به سمت اصلاح، ان شا الله

کمپین من نمیخرم و الگوی مطالبه گری