قرار بود این دفعه داستان ایده ال گرایی به یه نتیجه برسه که پیگیرم و ول کن نیستم.
علی الحساب یه برنامه خیلی ساده رو متناسب با شناختی که از خودم دارم طراحی و اجرا میکنم که خیلی خوب بوده و بسیار نتیجه بخش بوده و حال و روز خیلی بهتر و با نشاطی دارم و کارها رو خوب جلو میبرم.
یکی دوماهی باید ادامه بدم تا نتیجه واضح تر بشه. اگر نتیجه مطلوب بود اینجا هم به اشتراک میزارم شاید کسی این مشکل رو داشت و کمک حالش شد.
ایده ال گرایی برآمده از استاندارد های بالا و سفت و سخت است و راه حل هم در همین نحوه تعیین استاندارد ها است.
استانداردها و پارامترهای ایده ال و سفت و سخت که کمال گونه است باعث شده کمال گرایی هم نامیده بشه و در واقع در دنیای پر از نقص و نقصان ما به هم چنین مواردی ایده ال میگن.
استراتژی یک دو سه برای کسانی هست که هی کارها رو به تاخیر میندازن و اینجوریه که با شمارش ۱ ۲ ۳ باید کار رو شروع کرد تا به تاخیر انداخته نشه اما همین برای ایده ال گراها هم جواب میده با این تفاوت که اجازه نمیده بشینن با فکر کردن به اون استاندارد های بالابلند و ایده ال از انجام اون کار و حتی شروع کردنش منصرف بشن.
تجربه شخصیم که بارها به این نتیجه رسیدم که فکر کردن برای ایده ال گراها سم خالص محسوب میشه و نه تنها سودی نداره که همش ضرره بنابراین ایده ال گراها با فکر نکردن یا همون اندک تفکر جزیی میتونن موفق تر باشن.
شخصا ایده ال گرایی چنان در روح و جانم لانه کرده و عجین شده که در همه چیز و همه جا و همه تصمیمات و تفکرات و نگرش ها به وضوح اون رو میبینم.
Don't think about it, just do it
در برهه ای عبارت بالا رو الگو قرار دادم و خیلی در اون برهه شاد و موفق بودم.
کارها از جایی که فکرشو نمیکردی پیش میرفت و با سرعت هرچه تمام تر در صورتی که وقتی میشینی و با فکر کردن از نوع ایده ال گرای ان کار رو ارزیابی میکنی نهایتا به بن بست میرسی یا یک فرایند سخت و طاقت فرسا که شبیه هفت خان رستم می ماند.
اون اوایل نمی دونستم اسمش کمال گرایی هست ولی یکی از اصولم که خیلی هم بهش می نازیدم این بود که « یا کاری رو انجام نمیدم یا ...» معادل همون یا صفر یا صد ( همه یا هیچ)
از لحاظ عقل و منطق کمال و کمال گرایی خیلی هم خوبه ولی کمال گرایی دقیقا مثل مواد مخدر میمونه. اوایل خوبه و ارضا میشی از لحاظ روحی ولی کم کم که استاندارد هات سفت و سخت تر میشه و کار به جایی میرسه که همین استاندارد های بالا و سخت خفه ات میکنه و نفس کشیدن رو برات سخت میکنه.
جای جای اشتباهات و ناکامی های زندگیم رو که نگاه میکنم ردپای نگرش کمال گرایی رو به وضوح میبینم.
اصلا نمیدونم از کی و کجا این سبک و نگاه وارد زندگی و شخصیت من شد و ریشه دووند!
واقعا بیماری نادر و ازار دهنده ای هست و زندگی رو جهنم میکنه برا ادم. طوری که این استاندارد ها و باید های سفت و سخت لذت هر کاری رو از ادم میگیره.
تا الان شاید سه بار به این پی بردم که بزرگ ترین مشکل و معضل من، بزرگ ترین مانع پیشرفت من، بزرگ ترین درد من و عامل درد برای من همین کمال گرایی (perfectionism) هست ولی هر بار ازش گذشتم و توجه نکردم اما این بار داستان فرق داره.
این بار میخوام قضیه رو حل کنم و از اونجا که خیلی های دیگه هم همین مشکل رو دارن میخوام تجربیات خودم رو بهشون منتقل کنم تا اونا هم بتونن از این تجربیات استفاده کنن برای همین تو قسمت موضوعات یه موضوع بهش اختصاص میدم که شما هم اگه مشتاق هستید از اونجا بقیه مطالب رو پیگیری کنید.
تا وقتی که اون چیزی رو که میخوای زندگی نکنی، تا وقتی که قبول نکنی دنیا جای بازیه و باید بازی کنی، همش میخوای از این کار و از اون کار فرار کنی اما از هر کدوم فرار کنی گیر بعدی میفتی و زندگی جهنم میشه.
فکر میکنی این تموم بشه از شرش خلاص شدی اما این تموم بشه بعدی شروع میشه. تا کی؟
جهنم لازم نیست جای خاصی باشه همین شرایطی که همش عذاب میکشیم و دنبال اینیم که تموم بشه همین جهنمه.
حالا چطور از جهنم بریم؟
کل زجری که میشیم ناشی از عدم انعطاف پذیری و ایستادگی در برابر تغییرات هست، به قول مهندسی ها ریجید (rigid) بودن.
وقتی انعطاف پذیر نباشی، نهایتا میشکنی.
باید مثل سیال باشی مثل آب.
کافیه هر هدفی داری فقط به اون هدف فکر نکنی و توجه نکنی و توجهت رو به هر چیزی غیر از اون معطوف کنی.
روش موفقیت برای کامل گراها (Perfectionists) کاملا با بقیه فرق می کنه. نمونش همین که گفتم. عموم باید روی یک کار تمرکز کنن تا بتونن نتیجه بگیرن اما کمال گرا ها اگر این کارو کنن یک شبکه تار عنکبوتی درست می کنن که فقط خودشون رو تو اون تار گیر میندازن و نتیجه معکوس میده.
