قرار بود این دفعه داستان ایده ال گرایی به یه نتیجه برسه که پیگیرم و ول کن نیستم.
علی الحساب یه برنامه خیلی ساده رو متناسب با شناختی که از خودم دارم طراحی و اجرا میکنم که خیلی خوب بوده و بسیار نتیجه بخش بوده و حال و روز خیلی بهتر و با نشاطی دارم و کارها رو خوب جلو میبرم.
یکی دوماهی باید ادامه بدم تا نتیجه واضح تر بشه. اگر نتیجه مطلوب بود اینجا هم به اشتراک میزارم شاید کسی این مشکل رو داشت و کمک حالش شد.
از تو سایت های فریلنسری حوزه برنامه نویسی رو بررسی کردم.
تجربه جالبی بود. با یه بررسی میدانی مشخص میشد که در هر زمینه و موضوعی تقاضا حول چه چیزهایی هست و لوازم کار تو اون زمینه چیه.
خیلی بهتر از اینه که تو سایت ها بخونی که فلان زبون برنامه نویسی بهتر هست و بازار کار و تقاضاش بیشتره.
خلاصه که تپه های جدیدی برای فتح کردن پیدا کردم :)
اولش همه فک میکنن که هر وقت دلشون بخواد میتونن ترید بزنن و دیگه لازم نیس به وقت و تایم خاصی مقید و محدود بشن و به آزادی میرسن.
ولی اون فقط اولشه! تقریبا کار ترید شبیه مغازه داری هست. نه تریدر نه مغازه دار نمیدونن کی قراره اون معامله خوبه نصیبشون بشه پس باید صبر کنن و فرصت ها رو یکی یکی امتحان کنن و ناامید نشن تا بالاخره اونی که باید برسه ممکنه یه روز همون اول صبح باشه یه روز سر ظهر و یه روز بعد غروب.
اون معاملاتی که یکی سود میشه یکی ضرر و نتیجه چندین معامله میشه سود کم یا سر به سر همه همون تست کردن فرصت هاس تا برسیم به اون جایی که روند و مسیر و ترید معامله گر همسو میشن و اون سود اصلی اون روز بدست میاد.
یه شریک، یه همراه، یه هم گروهی، یه هم تیمی میتونه زمین تا آسمون تفاوت ایجاد کنه تو مسیری که میری و سرعتی که مسیر رو طی میکنی.
البته نه هر همراهی. بعضیا فقط میخوان ازت استفاده کنن و حاضر نیستن که از داشته هاشون با تو به اشتراک بزارن. اینه که شاید صمیمیت و دوستی بتونه این معضل رو حل کنه و یه رابطه برد-برد رو ایجاد کنه.
بنابراین یه رابطه خشک و رسمی نمیتونه یه هم چنین امتیاز و دستاوردی رو ایجاد کنه گرچه علی الظاهر تیم و گروه هم تشکیل شده.
ایده ال گرایی برآمده از استاندارد های بالا و سفت و سخت است و راه حل هم در همین نحوه تعیین استاندارد ها است.
استانداردها و پارامترهای ایده ال و سفت و سخت که کمال گونه است باعث شده کمال گرایی هم نامیده بشه و در واقع در دنیای پر از نقص و نقصان ما به هم چنین مواردی ایده ال میگن.
استراتژی یک دو سه برای کسانی هست که هی کارها رو به تاخیر میندازن و اینجوریه که با شمارش ۱ ۲ ۳ باید کار رو شروع کرد تا به تاخیر انداخته نشه اما همین برای ایده ال گراها هم جواب میده با این تفاوت که اجازه نمیده بشینن با فکر کردن به اون استاندارد های بالابلند و ایده ال از انجام اون کار و حتی شروع کردنش منصرف بشن.
تجربه شخصیم که بارها به این نتیجه رسیدم که فکر کردن برای ایده ال گراها سم خالص محسوب میشه و نه تنها سودی نداره که همش ضرره بنابراین ایده ال گراها با فکر نکردن یا همون اندک تفکر جزیی میتونن موفق تر باشن.
شخصا ایده ال گرایی چنان در روح و جانم لانه کرده و عجین شده که در همه چیز و همه جا و همه تصمیمات و تفکرات و نگرش ها به وضوح اون رو میبینم.
Don't think about it, just do it
در برهه ای عبارت بالا رو الگو قرار دادم و خیلی در اون برهه شاد و موفق بودم.
کارها از جایی که فکرشو نمیکردی پیش میرفت و با سرعت هرچه تمام تر در صورتی که وقتی میشینی و با فکر کردن از نوع ایده ال گرای ان کار رو ارزیابی میکنی نهایتا به بن بست میرسی یا یک فرایند سخت و طاقت فرسا که شبیه هفت خان رستم می ماند.
