قرار بود این دفعه داستان ایده ال گرایی به یه نتیجه برسه که پیگیرم و ول کن نیستم.
علی الحساب یه برنامه خیلی ساده رو متناسب با شناختی که از خودم دارم طراحی و اجرا میکنم که خیلی خوب بوده و بسیار نتیجه بخش بوده و حال و روز خیلی بهتر و با نشاطی دارم و کارها رو خوب جلو میبرم.
یکی دوماهی باید ادامه بدم تا نتیجه واضح تر بشه. اگر نتیجه مطلوب بود اینجا هم به اشتراک میزارم شاید کسی این مشکل رو داشت و کمک حالش شد.
از تو سایت های فریلنسری حوزه برنامه نویسی رو بررسی کردم.
تجربه جالبی بود. با یه بررسی میدانی مشخص میشد که در هر زمینه و موضوعی تقاضا حول چه چیزهایی هست و لوازم کار تو اون زمینه چیه.
خیلی بهتر از اینه که تو سایت ها بخونی که فلان زبون برنامه نویسی بهتر هست و بازار کار و تقاضاش بیشتره.
خلاصه که تپه های جدیدی برای فتح کردن پیدا کردم :)
اولش همه فک میکنن که هر وقت دلشون بخواد میتونن ترید بزنن و دیگه لازم نیس به وقت و تایم خاصی مقید و محدود بشن و به آزادی میرسن.
ولی اون فقط اولشه! تقریبا کار ترید شبیه مغازه داری هست. نه تریدر نه مغازه دار نمیدونن کی قراره اون معامله خوبه نصیبشون بشه پس باید صبر کنن و فرصت ها رو یکی یکی امتحان کنن و ناامید نشن تا بالاخره اونی که باید برسه ممکنه یه روز همون اول صبح باشه یه روز سر ظهر و یه روز بعد غروب.
اون معاملاتی که یکی سود میشه یکی ضرر و نتیجه چندین معامله میشه سود کم یا سر به سر همه همون تست کردن فرصت هاس تا برسیم به اون جایی که روند و مسیر و ترید معامله گر همسو میشن و اون سود اصلی اون روز بدست میاد.
یه شریک، یه همراه، یه هم گروهی، یه هم تیمی میتونه زمین تا آسمون تفاوت ایجاد کنه تو مسیری که میری و سرعتی که مسیر رو طی میکنی.
البته نه هر همراهی. بعضیا فقط میخوان ازت استفاده کنن و حاضر نیستن که از داشته هاشون با تو به اشتراک بزارن. اینه که شاید صمیمیت و دوستی بتونه این معضل رو حل کنه و یه رابطه برد-برد رو ایجاد کنه.
بنابراین یه رابطه خشک و رسمی نمیتونه یه هم چنین امتیاز و دستاوردی رو ایجاد کنه گرچه علی الظاهر تیم و گروه هم تشکیل شده.
