گذشته من بخشی از وجود من

گذشته من بخشی از وجود و هویت من هست و من نباید اونو طرد کنم. معنای رشد همین هست و یک پله بالاتر رفتن به معنای انکار و طرد پله های پایین تر نیست.

پذیرش و قبول گذشته، حس بهتری بهم میده تا طرد کردن اون. وقتی گذشته خودم رو طرد می کنم از خودم بیزار میشم. پس گذشته خودم رو هر چه هست می پذیرم و در کنار خودم نگه میدارم.

از حرف تا واقعیت

همیشه حرف از عدالت و ظلم ستیزی و  رفاه و چه و چه بوده و همیشه وضعیت جور دیگه ای بوده یعنی برعکسش بوده تقریبا.

خب، حیات هم چنان ادامه داره، آیا آینده هم مثل گذشته خواهد بود؟